Laatste nieuws
Foto van de Week
Deze mooie foto is gemaakt door Tessa Krop #schoorlfotovandeweek
Deze mooie foto is gemaakt door Tessa Krop #schoorlfotovandeweek
1 dag geleden
Aap zoekt baasje!
Ze wil graag opgehaald worden bij Kruidvat in het dorp (Schoorl)
#schoorldoet
Ze wil graag opgehaald worden bij Kruidvat in het dorp (Schoorl)
#schoorldoet
2 dagen geleden
GRATIS kolen en brood dit keer op de Hulstweg 2 Schoorl. Betalen hoeft niet, mag wel! Zo help je de voedselbank Schoorl.
#schoorldoet
#schoorldoet
2 dagen geleden
De Rijdende Columnist Schrijft:
1,5 meter afstand
De 1,5 meter-samenleving: we moeten er al een jaar in leven, maar we hebben er met zijn allen nog wel moeite mee. Mensen zijn kuddedieren, we willen dicht bij elkaar zijn, elkaar kunnen aanraken. Een drang die ik heel sterk voelde, toen ik mijn beste vriendin Ayesha mocht bezoeken in het revalidatiecentrum van Heliomare. Ik zag mezelf al naar haar toe racen en haar hand vastgrijpen. Fuck de 1,5 meter! Maar het liep net iets anders.
Allereerst is Ayesha’s kamer daar, klein en is het bed waar zij in ligt, groot. Tel daar nog een massieve rolstoel en een hulphond bij op en de ruimte is vol. Toen ik in de deuropening stond en naar binnen keek, dacht ik: ai, dit wordt proppen.
Taeke deed wat ik wilde doen: ondanks dat hij was aangelijnd, probeerde hij bij Ayesha op bed te springen. Zonder succes. De arme jongen wist niet wat hij met deze nieuwe situatie aan moest, er waren zoveel verleidingen: hij wilde Ayesha begroeten, de lekkere beterschapsmanden besnuffelen die overal verspreid stonden en met de knuffels spelen die naar hem loerden. Maar hij kon nergens bij, dus ging hij teleurgesteld piepend naast mij liggen.
Ik baalde net zo erg als Taeke, want het grote ziekenhuisbed zorgde ervoor dat ik wel afstand moest houden. Dus zwaaiden Ayesha en ik als begroeting en stuurde elkaar door de lucht een kus toe. De eerste minuten na ons weerzien waren daarom een beetje ongemakkelijk en bestonden voornamelijk uit voorzichtig inparkeren, zodat Taeke en ik niets zouden slopen.
Opgelucht kantelde ik mijn stoel achterover, keek omhoog en zei: ‘Je hebt een gat in je plafond.’
‘Jep, geen idee hoe hij daar is gekomen. Komt in ieder geval niet door mij.’
We keken elkaar aan en schoten in de lach. Dat zijn wij, lachend om alles, als twee meisjes van twaalf. Op een gegeven moment kwam er zelfs een verpleegster op het geluid af, om te kijken of alles wel goed ging, Ayesha’s bloeddruk bleek iets te hoog te zijn.
‘Geef mij maar de schuld’, zei ik grijnzend. ‘Geloof me, zodra ik weg ben, is alles weer normaal.’
Geen idee wat er zo grappig was aan die uitspraak, maar we schoten opnieuw in de lach en deze keer deed de verpleegster mee. ‘Lachen is gezond’, zei ze, ‘dus alsjeblieft, blijf nog even.’`
Ik heb het nooit zo op ziekenhuizen en revalidatiecentra, omdat het me aan ziekte en pijn doet denken, maar na die lachbuien was de lucht geklaard en was het uur dat ik kon blijven, veel te snel voorbij.
Iets wat ik de afgelopen jaren geleerd heb, is dat een thuis niet zozeer de plek is waar je bent, maar wordt gevormd door de mensen en dieren om je heen. Waar we ook zijn, in wat voor een bizarre situatie Ayesha en ik ons ook bevinden, onze vriendschap blijft ijzersterk. Zolang we kunnen blijven lachen – al is het dan op 1,5 meter afstand – weten we dat de wereld gewoon nog draait.
#derijdendecolumnist
Meer lezen? Neem dan een kijkje op mijn pagina: Robin Corbee Schrijft
1,5 meter afstand
De 1,5 meter-samenleving: we moeten er al een jaar in leven, maar we hebben er met zijn allen nog wel moeite mee. Mensen zijn kuddedieren, we willen dicht bij elkaar zijn, elkaar kunnen aanraken. Een drang die ik heel sterk voelde, toen ik mijn beste vriendin Ayesha mocht bezoeken in het revalidatiecentrum van Heliomare. Ik zag mezelf al naar haar toe racen en haar hand vastgrijpen. Fuck de 1,5 meter! Maar het liep net iets anders.
Allereerst is Ayesha’s kamer daar, klein en is het bed waar zij in ligt, groot. Tel daar nog een massieve rolstoel en een hulphond bij op en de ruimte is vol. Toen ik in de deuropening stond en naar binnen keek, dacht ik: ai, dit wordt proppen.
Taeke deed wat ik wilde doen: ondanks dat hij was aangelijnd, probeerde hij bij Ayesha op bed te springen. Zonder succes. De arme jongen wist niet wat hij met deze nieuwe situatie aan moest, er waren zoveel verleidingen: hij wilde Ayesha begroeten, de lekkere beterschapsmanden besnuffelen die overal verspreid stonden en met de knuffels spelen die naar hem loerden. Maar hij kon nergens bij, dus ging hij teleurgesteld piepend naast mij liggen.
Ik baalde net zo erg als Taeke, want het grote ziekenhuisbed zorgde ervoor dat ik wel afstand moest houden. Dus zwaaiden Ayesha en ik als begroeting en stuurde elkaar door de lucht een kus toe. De eerste minuten na ons weerzien waren daarom een beetje ongemakkelijk en bestonden voornamelijk uit voorzichtig inparkeren, zodat Taeke en ik niets zouden slopen.
Opgelucht kantelde ik mijn stoel achterover, keek omhoog en zei: ‘Je hebt een gat in je plafond.’
‘Jep, geen idee hoe hij daar is gekomen. Komt in ieder geval niet door mij.’
We keken elkaar aan en schoten in de lach. Dat zijn wij, lachend om alles, als twee meisjes van twaalf. Op een gegeven moment kwam er zelfs een verpleegster op het geluid af, om te kijken of alles wel goed ging, Ayesha’s bloeddruk bleek iets te hoog te zijn.
‘Geef mij maar de schuld’, zei ik grijnzend. ‘Geloof me, zodra ik weg ben, is alles weer normaal.’
Geen idee wat er zo grappig was aan die uitspraak, maar we schoten opnieuw in de lach en deze keer deed de verpleegster mee. ‘Lachen is gezond’, zei ze, ‘dus alsjeblieft, blijf nog even.’`
Ik heb het nooit zo op ziekenhuizen en revalidatiecentra, omdat het me aan ziekte en pijn doet denken, maar na die lachbuien was de lucht geklaard en was het uur dat ik kon blijven, veel te snel voorbij.
Iets wat ik de afgelopen jaren geleerd heb, is dat een thuis niet zozeer de plek is waar je bent, maar wordt gevormd door de mensen en dieren om je heen. Waar we ook zijn, in wat voor een bizarre situatie Ayesha en ik ons ook bevinden, onze vriendschap blijft ijzersterk. Zolang we kunnen blijven lachen – al is het dan op 1,5 meter afstand – weten we dat de wereld gewoon nog draait.
#derijdendecolumnist
Meer lezen? Neem dan een kijkje op mijn pagina: Robin Corbee Schrijft
3 dagen geleden
Kunnen blijven lachen samen is een groot geschenk.