Schoorl Community

Hargen sail als vanouds!

#schoorldoetVandaag een mooi artikel in het NHD over de komende editie van Hargen Sail en de eeuwige toekomst!
Vrijdag en zaterdag tot 01.30 uur, zondag tot 23.00 uur!
#zinin #hargensail ... Bekijk meerBekijk minder

De Rijdende Columnist Schrijft:

Gênante plekjes

Hoe vaak kijk je in de spiegel? Doe je het dagelijks en bekijk je jezelf dan van top tot teen?
Ik zie mezelf als kind nog op de douchebrancard liggen, kijkend naar mijn lijf, glimmend van de zeep, in de grote spiegel, die mijn moeder op het plafond had geplakt. ‘Mam, ik lijk op een Barbie!’
Mama vond de spiegel op het plafond ongemakkelijk, maar ik vond het juist leuk dat ik mezelf dan helemaal kon zien. Tegenwoordig zie ik het hele naakte plaatje niet meer. In dat opzicht functioneren de dames van de zorg als mijn ogen: zij zien alle plekjes van mijn lichaam en geven eventuele veranderingen aan mij door. Dit kan ongemakkelijke, pijnlijke situaties opleveren. Zoals die ochtend waarop ik met een pijnlijk kloppende voet wakker werd. Oorzaak: een ontstoken teen. Tot dat moment besteedde ik amper aandacht aan mijn voeten. Waarom zou ik? Ik gebruikte ze niet en de dames van de zorg trokken mijn sokken en schoenen aan. En nu ik keek, leek mijn grote teen wel een ballon die op knappen stond.
Ik kan de dame van de zorg die toen bij mij was, nog voor mij zien. Haar ogen glommen enthousiast. ‘Mag ik erin knijpen?’, vroeg ze. ‘Dat haalt de druk eraf.’
‘Wat? Nee!’
Die dag zag ik vier dames van de zorg, allemaal met een andere mening. Nummer 1 wilde in mijn teen knijpen. Nummer 2 vond mijn teen er wat rood uit zien, maar niets om mij druk om te maken. Nummer 3 leek van mening te zijn dat mijn teen elk moment kon ontploffen, ik moest direct naar een dokter! Nummer 4 adviseerde een simpel soda-badje. Goed bedoeld, maar aan het einde van de dag tolde mijn hoofd en had ik geen idee wat ik moest doen. Dat is een groot nadeel: zoveel mensen, zoveel meningen. Tegenwoordig onderwerp ik mijn tenen iedere avond aan een grondige inspectie, dan kan ik mijn eigen plan van aanpak vormen.
Maar er blijven dingen aan mijn lichaam, die ik zelf niet kan zien. Zoals laatst, toen ik op mijn zij lag om verschoond te worden en een stagiaire opeens in mijn bil prikte.
‘Wat doe je?’, vroeg ik verbaasd.
‘Je hebt een gekke moedervlek, echt heel gek.’ Prik, prik. ‘Doet dit zeer?’
‘Dat jij in mijn bil prikt?’
‘Nee, de moedervlek.’
Ik onderdrukte een grinnik, ze bedoelde het goed. Er werd een dame van de zorg bij geroepen om ook een blik op de moedervlek te werpen. Ze wist het niet goed. ‘Zal ik er een foto van maken?’, stelde ze voor. ‘Dan kunnen we op een later moment vergelijken.’
Ik kreunde. Alsjeblieft, niet de foto-theorie! Het werkte, dat had ik in het ontstoken tenen-tijdperk gemerkt, maar ik werd ook gedwongen om een collage van ontstoken tenen op mijn tv-scherm voorbij te zien komen, waar al mijn foto’s die ik maak, terecht komen. Daar had ik geen zin in, dus ging ik voor een andere optie: een bezoekje van de huisarts. Laat hem maar een mening over mijn moedervlek vormen, dan was alle discussie direct uit de wereld.
Een goede oplossing, vond ik zelf. Enig nadeel: mijn huisarts is nogal een vreemde vogel. Toen de man binnenkwam, lag ik al in mijn blote kont op bed, met een dame van de zorg aan mijn zij, voor de nodige assistentie.
‘Zo.’ De arts keek om zich heen. ‘Zou u die gordijnen open willen doen?’ Hij knikte naar de gordijnen naast mijn bed.
De dame van de zorg en ik wisselden een verbaasde blik. Meende hij dit nou?
‘Meneer’, zei ze voorzichtig, ‘mevrouw Corbee ligt met ontbloot onderlijf op bed. Als ik de gordijnen opendoe, is ze nogal… zichtbaar.’
Mijn huisarts gluurde door de gordijnen en reageerde met een simpel: ‘Nee hoor, valt best mee.’
‘Meneer’, probeerde de dame van de zorg het opnieuw, ‘boven mevrouw Corbee hangt een behoorlijk felle lamp. U kunt de moedervlek prima bekijken als de gordijnen dicht blijven.’
‘De zon is de beste lamp ter wereld’, hield mijn huisarts koppig vol.
Ondertussen lag ik nog steeds op bed, terwijl ik een haast onbedwingbare lachkriebel op voelde komen. Ik kende mijn huisarts ondertussen een beetje en ik wist dat hij koppig was. Hij ging niets bekijken, totdat wij hem zijn zin gaven.
‘Doe de gordijnen maar open’, flapte ik eruit.
‘Serieus?’, vroeg de dame van de zorg ongelovig.
‘Ja, doe het maar. Hij heeft wel een beetje gelijk, je kunt hier alleen naar binnen kijken als je dat vanuit een bepaalde hoek doet. Waarschijnlijk is meneer de huisarts toch zo klaar.’
De dame van de zorg zuchtte, deed wat ik van haar vroeg, maar maakte zich tegelijkertijd zo breed mogelijk, zodat áls er iemand naar binnen gluurde, er niets te zien viel.
Zoals ik al had verwacht, was er niets aan de hand en was de huisarts zo weer vertrokken, de dame van de zorg verbouwereerd achterlatend. ‘Je waarschuwde al dat hij een rare vogel was’, zei ze, ‘maar dit…’
‘Ik zei het toch?’
Misschien hadden wij deze situatie anders kunnen aanpakken, maar nu lachten we. Hard en lang.
Iedereen heeft wel eens een gênant plekje waarnaar gekeken moet worden. Mijn advies, lieve lezer: laat eerst iemand kijken die je vertrouwt. En vergeet niet te lachen, dat maakt meer goed dan dat je denkt.
#derijdendecolumnist

Meer lezen? Neem een kijkje op mijn facebookpagina: Robin Corbee Schrijft. ... Bekijk meerBekijk minder

Seizoensafsluiter bij Filmhuis Schoorl de film Whiplash
#schoorlcultuur★★★★★ "Whiplash is een magistraal muziekdrama over de offers van het volgen van je passie" - Filmtotaal
★★★★★ "Whiplash overtuigt van het begin tot aan het emotioneel verpletterende einde" - VPRO Cinema
"Whiplash is een van de beste films waarin muziek centraal staat van de laatste jaren" - Cinemamagazine

Komende vrijdag in Filmhuis Schoorl: Whiplash

Reserveren doe je hier: filmhuisschoorl.nl/voorstellingen/whiplash/ ... Bekijk meerBekijk minder

De bouw van de luxe recreatievilla’s in Camperduin gaat weer van start na akkoord met de buurt .

In Duindorp Schoorl zijn de afgelopen jaren 140 luxe recreatie villa’s gebouwd . Veel inwoners hebben aangegeven dit meer dan genoeg te vinden . Dit heeft Schoorl Community doorgeven als ‘een van de 8’ aanbevelingen aan de politieke partijen . Het coalitieakkoord is nog niet bekend dus we weten nog niet of deze aanbeveling is overgenomen . #schoorldoet ... Bekijk meerBekijk minder

De Rijdende Columnist Schrijft:

Doggy Holiday

De vakantie staat voor de deur. Sintjin en ik hadden in eerste instantie geen plannen, totdat hij bij de Zonnebloem keek en zag dat er nog twee vakanties beschikbaar leken te zijn. Vaarvakanties waar hulphonden ook welkom zijn. De eerste optie was al heel snel: 4 juli.
Sintjin keek mij aan, zijn ogen twinkelde vrolijk. ‘Wat denk je, zullen we een gokje wagen? Durf je het aan, wat Taeke betreft?’
Mijn gedachten gingen terug naar onze laatste vaarvakantie, wat ook een hulphond-reis was. Technisch gezien kon Bindi mee, maar dat durfde ik niet aan, aangezien ze toen al kwakkelde met haar gezondheid. Zodra we aan boord waren van het schip, wist ik dat dit de juiste beslissing was. Het was druk, echt heel druk, Bindi had het VERSCHRIKKELIJK gevonden! Maar oh, wat miste ik haar. Iets wat alleen maar werd versterkt, door al die lieve hondenlijven om mij heen. Ik weet nog dat er een Golden retriever naast mij opdook, omdat zijn bazin er net iets te hard vandoor ging. Alsof hij zeggen wilde: ‘Dan ga ik maar naast jou lopen, jij ruikt wel oké.’ Dat vond ik een heel lief compliment.
‘Wat een mooie hond heeft u daar’, hoorde ik een vrouw achter mij zeggen.
Ik glimlachte. ‘Hij is vast heel erg lief, maar deze lieve jongen hoort niet bij mij.’
Nu heb ik zelf een lieve jongen: Taeke. Ik verbaas mij nog steeds over hoeveel Bindi en hij van elkaar verschillen, in alles zijn ze elkaars tegenpolen. Daarom, toen ik aan Taeke op het schip dacht, kon ik alleen maar glimlachen. ‘Ja, volgens mij gaat Taeke een Doggy Holiday geweldig vinden. Laten we het gokje wagen.’
Direct na het weekend heb ik de Zonnebloem gebeld, maar helaas, de hulphond-reizen blijken toch al vol te zitten. Mensen om mij heen hadden verwacht dat ik verschrikkelijk teleurgesteld zou zijn en dat ben ik ook wel een beetje, maar ik ben vooral trots. Trots dat Taeke en ik in twee jaar tijd zoveel vertrouwen hebben opgebouwd, dat ik het aandurf om een last minute vakantie te boeken en denk: let’s go! Wij redden ons wel.
Vorig jaar was dat vertrouwen er nog niet. Toen ik Taeke in die tijd losliet, was ik bloednerveus of ik hem wel weer aangelijnd zou krijgen. Als ik Taeke nu loslaat en hij een duik neemt in het water, weet ik dat hij bij mij terugkomt. Oké, die last minute vakantie is niets geworden, maar dat vertrouwen is goud waard. Dan maar een Doggy Holiday volgend jaar.
#derijdendecolumnist

Meer lezen? Neem een kijkje op mijn facebookpagina: Robin Corbee Schrijft. ... Bekijk meerBekijk minder